Από τον Νώντα Κούκα
Ο Τζορτζ Όργουελ, το 1946, δήλωνε ότι «…για να δούμε τι υπάρχει μπροστά στη μύτη μας, χρειάζεται αγώνας διαρκείας». Τα λόγια του αυτά περιγράφουν με έξοχη ακρίβεια, αλλά και με κομψή μεταφορικότητα, τόσο τον κοινωνικό (και ιστορικό, συνάμα) κόσμο που μας περιβάλλει όσο και το ίδιο το (ορατό) σύμπαν που μας «ενσωματώνει».
Πιο συγκεκριμένα, τα λόγια του Όργουελ παραπέμπουν κατευθείαν στις θεωρίες συνωμοσίας, που κατατρύχουν το ανθρώπινο φαντασιακό σε ολόκληρη την εξέλιξη της ιστορικής διαδρομής του. Και εξηγούμαστε.
Η συνωμοσιολογία εμφανίζεται για να καλύψει ή τουλάχιστον να εξορθολογήσει την ανθρώπινη αδυναμία για ευθυκρισία και ορθή εκτίμηση των πραγμάτων. Διότι δύο τινά κάνει η ανθρώπινη ματιά: ή είναι πολύ κοντόθωρη ή δεν είναι αρκετά κοντόθωρη. Η πρώτη περίπτωση αφορά στη στενομυαλιά με την οποία αντιμετωπίζεται η κοινωνική ιστορία του κόσμου τόσο σε μικροσκοπικό όσο και σε μακροσκοπικό επίπεδο. Η δεύτερη περίπτωση συνάπτεται με την ασυνάρτητη προσδοκία της…
View original post 441 more words
radicalsubjectivityblog 